Jongeren zitten in een dynamische levensfase. Het is een fase van opstand en afzetten tegen. Ontdekken van autonomie en leren opkomen voor wie je wil zijn. Maar ook aanpassen aan de hoge verwachtingen van de wereld om je heen en de nieuwe sociale groep waar je bij wil horen. Acceptatie van negatieve gevoelens is dan vaak ver te zoeken.
Ten eerste wordt in onze westerse wereld, en met name onder jongeren, het tonen van kwetsbaarheid al snel als zwakte gezien; falen.
Ten tweede ben je een gemakkelijke prooi voor pesters en verstoten worden uit de groep waartoe je behoord. Daarin ligt een oerangst verborgen, dus dat is echt het allerlaatste waarop je zit te wachten.
Reactie daarop is nare en vervelende (niet populaire) gevoelens vermijden en wegduwen. Helaas met averechts effect. Zoiets als het niet mogen denken aan een roze olifant, die je vervolgens blijft achtervolgen. Of een boemerang weggooien die dubbel zo hard terugkomt uit onverwachte hoek! Vermijden lijkt op korte termijn rust te brengen, op de lange termijn wordt je probleem alsmaar groter.
Je zo nu en dan een poosje niet tof voelen hoort bij het leven. Tegenwoordig lijkt het soms dat iedereen alleen maar fantastische levens heeft en geluk de norm is. Nou, niet dus. Dat is in sprookjes en de fake-wereld van Social Media. Net als blij en happy voelen hoort ook boosheid, verdriet en angst gewoon bij je basisemoties. Sterker nog: deze hebben we nodig om te overleven, dus je kan ze soms best koesteren 😉
Je hoeft het ook niet groter te maken. Acceptatie is bewust zijn van de aanwezigheid, herkennen en even bij stilstaan. Je kan hier zelfs een tijdlimiet aan stellen. Sta jezelf bijvoorbeeld toe een kwartier met je aandacht bij je boosheid of verdriet te zijn. Daarna ga je bewust iets anders doen. Dit is vele malen effectiever dan wegduwen en ontkennen. Het schept namelijk rust en ruimte om verder te gaan en te kunnen verwerken.
Ook als ouder kan je de ruimte en veiligheid bieden om uiting te geven aan werkelijke gevoelens. Door zelf je eigen gevoelens te tonen en verwoorden. Stel vragen en probeer werkelijk te luisteren. Laat voelen dat het niet raar is en dat pijnlijke gevoelens bij het leven horen.
Wil je terug naar de hoofdtekst, klik hier.